Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.
22 CZERWCA 2020
Poniedziałek
Poniedziałek XII tygodnia zwykłego
Czytania: (2 Krl 17,5-8.13-15a.18); (Ps 60,3-5.12-14); Aklamacja (Hbr 4,12); (Mt 7,1-5);
Belka w naszym oku to brak miłości w patrzeniu. Spojrzenie bez miłości cechuje osądzanie. Najczęściej bierze się ono z poczucia niepewności i lęku. Pragnąc samemu uchodzić za porządnego, szukamy jasnych kryteriów oceny wartości postępowania. Dlatego staramy się oceniać napotkane postawy innych ludzi.
Kiedy uzyskujemy potwierdzenie innych, że takie kryteria są właściwe, sami staramy się o ich zachowanie.
Czasem jednak osądzanie innych jest rodzajem obrony siebie. Ma ono odwrócić uwagę od nas samych i naszych ciemnych stron albo usprawiedliwić nas w naszej słabości: „jeżeli inni takie grzechy popełniają, to moje słabości są niczym". Szczególnie „cenne" są w tym przypadku negatywne sądy na temat księży lub osób zakonnych, przełożonych oraz osób na wysokich stanowiskach, czyli wszystkich, który powinni być wzorem postępowania. Ich winy są wyjątkowo „cenne" dla usprawiedliwienia siebie. Osądzanie innych bierze się z niezdolności widzenia pełnej prawdy o sobie.
Każdy z nas jest naznaczony grzechem. Jeżeli naprawdę zdamy sobie z niego sprawę, nie będziemy w stanie osądzać innych. Ale zobaczyć swój własny grzech nie jest łatwo. Zazwyczaj bronimy się przed tym z całej siły. Można go bowiem zobaczyć jedynie, patrząc oczami Boga, łagodnymi oczami pełnymi miłosierdzia. Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale pragnie, aby się nawrócił i żył. To odnosi się do każdego z nas.
Kiedy doświadczamy miłosiernego spojrzenia Boga, nie jesteśmy w stanie potępić innych. Osądzanie, łatwe potępianie jest charakterystyczne dla szatana, który jest „oskarżycielem braci". Uleganie takiej tendencji oznacza pójście za jego podszeptem. Dlatego trzeba się przed takim patrzeniem bardzo zdecydowanie bronić.
PoniedziałekPoniedziałek XII tygodnia zwykłego
Czytania: (2 Krl 17,5-8.13-15a.18); (Ps 60,3-5.12-14); Aklamacja (Hbr 4,12); (Mt 7,1-5);
Belka w naszym oku to brak miłości w patrzeniu. Spojrzenie bez miłości cechuje osądzanie. Najczęściej bierze się ono z poczucia niepewności i lęku. Pragnąc samemu uchodzić za porządnego, szukamy jasnych kryteriów oceny wartości postępowania. Dlatego staramy się oceniać napotkane postawy innych ludzi.
Kiedy uzyskujemy potwierdzenie innych, że takie kryteria są właściwe, sami staramy się o ich zachowanie.
Czasem jednak osądzanie innych jest rodzajem obrony siebie. Ma ono odwrócić uwagę od nas samych i naszych ciemnych stron albo usprawiedliwić nas w naszej słabości: „jeżeli inni takie grzechy popełniają, to moje słabości są niczym". Szczególnie „cenne" są w tym przypadku negatywne sądy na temat księży lub osób zakonnych, przełożonych oraz osób na wysokich stanowiskach, czyli wszystkich, który powinni być wzorem postępowania. Ich winy są wyjątkowo „cenne" dla usprawiedliwienia siebie. Osądzanie innych bierze się z niezdolności widzenia pełnej prawdy o sobie.
Każdy z nas jest naznaczony grzechem. Jeżeli naprawdę zdamy sobie z niego sprawę, nie będziemy w stanie osądzać innych. Ale zobaczyć swój własny grzech nie jest łatwo. Zazwyczaj bronimy się przed tym z całej siły. Można go bowiem zobaczyć jedynie, patrząc oczami Boga, łagodnymi oczami pełnymi miłosierdzia. Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale pragnie, aby się nawrócił i żył. To odnosi się do każdego z nas.
Kiedy doświadczamy miłosiernego spojrzenia Boga, nie jesteśmy w stanie potępić innych. Osądzanie, łatwe potępianie jest charakterystyczne dla szatana, który jest „oskarżycielem braci". Uleganie takiej tendencji oznacza pójście za jego podszeptem. Dlatego trzeba się przed takim patrzeniem bardzo zdecydowanie bronić.
Komentarze
Prześlij komentarz