Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem?

15 MARCA 2020
Niedziela
Trzecia Niedziela Wielkiego Postu
Czytania: (Wj 17, 3-7); (Ps 95 (94), 1-2. 6-7c. 7d-9); (Rz 5, 1-2. 5-8); Aklamacja (J 4, 42. 15); (J 4, 5-42);


Jezus rozmawia z Samarytanką. Ten dialog wydaje się być prosty, można powiedzieć spontaniczny, ale kryje się tutaj coś więcej. Tekst jest długi, ale spróbuję zawrzeć najważniejsze myśli i spostrzeżenia wokół niego. A zacznę od godziny spotkania...
Kobieta z Samarii wychodzi po wodę około godziny szóstej. (czyli około południa) Co w tym dziwnego? A no to, że o tej godzinie nikt nie chodził po wodę. Można zatem przypuszczać, że nie chciała kogokolwiek spotkać przy studni. Chciała przejść niepostrzeżenie... Być może była obiektem plotek mieszkańców....

Jezus prosi ją o wodę. To złamanie schematu i to podwójne. Żydzi nie utrzymują kontaktów z Samarytanami, a już na pewno żaden mężczyzna nie miał w zwyczaju zaczepiać kobiety. Jezus jest jednak Tym, który łamie wszelkie schematy kulturowe i społeczne.

Cała rozmowa o wodzie, to temat na osobny elaborat, ja chcę tylko zauważyć, że Jezus operuje metaforą wody, kobieta zaś cały czas myśli o wodzie "materialnej". Jezus powoli prowadzi ją do zrozumienia, co ma na myśli. Wskazuje, że wody żywej nie da się zaczerpnąć z żadnej studni, ale woda, którą On da, stanie się w tym, który jej zakosztuje źródłem wytryskującym ku życiu wiecznemu. Kobieta jednak pragnie wody żywej wyłącznie po to, by nie przychodzić już więcej do studni.

Jezus wspomina o mężu, kobieta wyznaje Mu prawdę o swoim życiu i grzechu. Poznajemy powód jej specyficznego zachowania. Dowiadujemy się dlaczego chodzi po wodę wtedy, gdy nikogo nie ma przy studni. Miała bowiem pięciu mężów a ten, z którym jest teraz nie jest jej mężem.

Kiedy kobieta słyszy, że Jezus jest Mesjaszem, wyznaje w wiarę w Niego a potem zostawia swój dzban i rusza do miasta. Chce spotkać się z ludźmi, których jeszcze niedawno chciała za wszelką cenę uniknąć. I mówiła tam ludziom: Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem? Wyszli z miasta i szli do Niego.

Tyle jeśli chodzi o analizę tekstu. Jaka jednak w nim lekcja dla nas?
1. Każdy z nas nosi w sobie coś, czego się szczególnie wstydzi. To nie musi być jakiś ciężki grzech. To może być np. jakaś cecha charakteru albo jakiś nawyk.
2. Jezus jest tym, który łamie schematy. Społeczne i kulturowe. I chce je łamać również w naszym życiu.
3. Jeśli wyznajemy prawdę o sobie Jezusowi, odkrywamy to, co leży na dnie naszego serca, On nas uwalnia i uzdalnia do zmiany życia na lepsze.
4. Kiedy już podejmujemy decyzję o nawróceniu, musimy zostawić to, co nas obciąża. Tak jak kobieta zostawiła swój dzban.
5. Nie możemy nie mówić o tym, czego doświadczyliśmy. Jesteśmy powołani aby dawać innym świadectwo.