Zamyślenia wokół Słowa Bożego z ostatnich dni.


Przez ostatnie kilka dni byłem nieobecny i w związku z tym wpisy na blogu nie pojawiały się. Teraz jednak, po przerwie pojawią się krótkie rozważania wokół fragmentów, które przeznaczone były na te dni. Zapraszam do lektury :)

6 SIERPNIA 2014
Środa
Święto Przemienienia Pańskiego.

(Mt 17,1-9)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: Wstańcie, nie lękajcie się! Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie.

Jezus bierze z sobą Piotra, Jakuba i Jana...To trójka do "zadań specjalnych". Właśnie im objawia swoją chwałę. Przemienia się wobec nich...pokazuje, że jest Panem. A wraz z Nim pojawiają się Mojżesz i Eliasz....ten, który wyprowadził Izraela z niewoli...i ten, który był największym pośród proroków Starego Testamentu. Jezus ukazuje się zatem jako Pan historii...Historii Narodu Wybranego, który stał się jednym z filarów cywilizacji łacińskiej.... Potem odzywa się głos: To jest Mój Syn umiłowany....Jego słuchajcie...
Bóg osobiście wskazuje na Jezusa...daje do zrozumienia apostołom kim naprawdę jest ich Nauczyciel...Teraz już nie będą mieć żadnych wątpliwości...przynajmniej nie powinni.

Jak ten fragment ma się do nas - współczesnych?
Każdy z nas ma swoją Górę Przemienienia...na niej Bóg objawia Swoją Chwałę...
Na której mówi nam: To Ja jestem Panem....Jestem Twoim Bogiem...
To także góra, na której my doznajemy przemienienia...na której zmienia się nasze życie...
To nie musi być dosłowny szczyt...choć ja lubię iść w góry...bo szczególnie mocno czuję tam, Bożą Obecność....ale nasza Góra Przemienienia może być w zaciszu domu...
Albo przed tabernakulum....ważne jest to, by schodzić z niej przemienionym - innym niż się wchodziło....

7 SIERPNIA 2014
Czwartek
(Jr 31,31-34)
Pan mówi: Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich Władcą, mówi Pan. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem. I nie będą się musieli wzajemnie pouczać jeden mówiąc do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał.

Bóg daje obietnicę zawarcia przymierza. Będzie to nowe przymierze. Zupełnie inne niż to, które zawarł wiele lat wcześniej. Przymierze, które zawał wyprowadziwszy Naród Wybrany z ziemi egipskiej. To przymierze zostało złamane, to przymierze zostało zlekceważone. Izrael bardzo szybko zapomniał o Bogu, o Jego Przykazaniach, oraz o obietnicy błogosławieństwa do tysiącznego pokolenia. I konsekwencją porzucenia Boga, porzucenia przymierza z Nim, były wojny, niewola, cierpienie. Ale Bóg nie zapomniał o swoim narodzie. Dał obietnicę nowego, wiecznego przymierza... Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem. Ta obietnica wypełniła się w Chrystusie. Dzięki Niemu wszyscy staliśmy się jednym narodem. Wypełnienie tego proroctwa doskonale ujmuje ten fragment z listu św. Piotra: Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła. Czy wierzymy w to?

8 SIERPNIA 2014
Piątek
Wspomnienie św. Dominika, prezbitera.

(Mt 16,24-28)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania. Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w królestwie swoim.

Jezus wzywa do pójścia za Nim... Ale nie można po prostu podjąć decyzję i pójść. Wybór Chrystusa wiąże się z pewnymi ważnymi decyzjami. Po pierwsze: trzeba się zaprzeć samego siebie... Trzeba porzucić własne pomysły...własne drogi...własne rozwiązania... Zaprzeć się siebie... to pozwolić się prowadzić Bogu. Owszem każdy z nas ma pomysły na życie, każdy z nas ma pomysły na głoszenie Chrystusa...niektóre z nich mogą być nawet bardzo dobre... Ale jedno jest ważne...muszą być zgodne z Wolą Bożą...jeżeli nie są, to w pokorze powinniśmy porzucić te nasze pomysły...i powiedzieć: Panie niech się dzieje Twoja Wola...

Dalej... pójść za Nim to wziąć krzyż...Nie można nie brać krzyża... Nie można powiedzieć: OK pójdę za Tobą, ale nie chcę cierpieć... nie chcę mieć kłopotów... nie chcę nieporozumień... nie chcę prześladowań.
Chcę bezpieczną, sielankową drogę... Takie myślenie jest niechrześcijańskie... Kiedy wybierasz drogę za Chrystusem, krzyż jest wpisany w tę drogę... Powtórzę, za papieżem Franciszkiem: "Odrzucając krzyż, jesteśmy ludźmi doczesnymi. I możemy być nawet biskupami, kapłanami, kardynałami, papieżami, ale nie uczniami Pana."

Pójść za Nim, to naśladować Go. Niech Mnie naśladuje! Naśladuje, czyli idzie po śladach...Stawia kroki tam, gdzie postawił je Jezus. Naśladować mamy Go w tym, co robił, w tym, co mówił, w tym, jak żył... Nie wybieramy sobie jednego aspektu Jego życia, który nam najbardziej odpowiada...Albo jesteś uczniem i naśladujesz Chrystusa w 100% albo nie jesteś uczniem i nie naśladujesz Go wcale...Wóz albo przewóz...

Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Trzymasz się kurczowo życia...tego ziemskiego...tego ludzkiego...trzymasz się za wszelką cenę codzienności...ważne są dla Ciebie relacje, pieniądze, związki itp...Ale nie jest ważny Chrystus...
To bądź pewien, że to utracisz...bowiem wszystko, co ziemskie...jest przemijające...
Kiedy zaś wybierasz drogę z Chrystusem...poświęcasz całe swoje życie, wszystko kim jesteś i co posiadasz...nastrajasz się całkowicie na Niego...To nawet jeżeli stracisz coś w ludzkim rozumieniu...
to wiedz, że stokroć więcej otrzymasz...Taka jest Niebieska Ekonomia...

9 SIERPNIA 2014
Sobota
Święto św. Teresy Benedykty od Krzyża (Edyty Stein), dziewicy i męczennicy.

(Mt 25,1-13)
Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się wołanie: "Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!" Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: "Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną". Odpowiedziały roztropne: "Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie!" Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: "Panie, panie, otwórz nam!" Lecz on odpowiedział: "Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was". Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny.

Nikt z nas nie zna dnia ani godziny...Dlatego musimy czuwać...
Pytanie jakie się nasuwa jest takie, do której grupy "panien" będziemy się zaliczać.
Przypowieść jest bardzo życiowa...wskazuje na to, że w naszych codziennych obowiązkach potrzebna jest przedsiębiorczość i zapobiegliwość...Panny rozsądne wzięły z sobą zapas oliwy.
To jest logiczne zachowanie...przecież nie było wiadomo kiedy przybędzie Pan Młody.
Nierozsądne nie wzięły zapasu...nie zabezpieczyły się...i zabrakło im oliwy...co było łatwe do przewidzenia. Roztropne nie chcą się podzielić, bo boją się, że może i im zabraknąć...dlatego nierozsądne idą zrobić zakupy...zapominając przy tym o ich misji - oczekiwaniu na Pana Młodego.
Kiedy ten przybywa...tylko część panien wchodzi razem z nim...
reszta - spóźniona - zostaje na zewnątrz...
Jak widać w tej przypowieści swego rodzaju przedsiębiorczość i zapobiegliwość potrzebna jest nam i w życiu duchowym...Nie można w tych kwestiach żyć na "pół gwizdka"...z dnia na dzień...
Z podejściem: jakoś to będzie...
Trzeba być zawsze gotowym na to, że Pan nas powoła do siebie...
Częsta spowiedź, Komunia, uczynki miłosierdzia, lektura Pisma Świętego...
To wszystko jest tworzeniem sobie kapitału na przyszłość...

Nie można zbytnio na przysłowiowego spontana podchodzić...Bo jest nawet takie przysłowie: Ufaj Panu Bogu, ale samochód zamykaj...Albo: módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, ale pracuj tak jakby wszystko zależało od ciebie...
Podchodzenie do życia na zasadzie: jakoś to będzie, jeszcze zdążę się pomodlić...będę mieć na to czas na stare lata, jeszcze zdążę się wyspowiadać...przecież i tak prawie nie grzeszę...
jestem młody, mogę się wyszaleć...a na chodzenie do kościoła będę mieć czas na emeryturze...
Takie podejście, jest postawą panien nieroztropnych...
Przecież nigdy nie wiemy, kiedy nam przyjdzie stanąć przed Bogiem...kiedy przyjdzie nam zdać rachunek z życia...dlatego musimy być zapobiegliwi...nie tylko w życiu codziennym, ale i duchowym.

Taka nauka płynie z tej dzisiejszej przypowieści...

10 SIERPNIA 2014XIX niedziela zwykła

(1 Krl 19,9a.11-13)
Gdy Eliasz przybył do Bożej góry Horeb, wszedł do pewnej groty, gdzie przenocował. Wtedy Pan skierował do niego słowo i przemówił: Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana! A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmer łagodnego powiewu. Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty.

W tym fragmencie przybliżona zostaje nam historia proroka Eliasza, który wychodzi na górę Horeb, aby się modlić. I by tam, na modlitwie doznać obecności Boga, doświadczyć Jego chwały. Na tej samej górze Bóg objawił się Izraelowi, kiedy Mojżesz otrzymał kamienne tablice.
I to objawienie się Boga, było bardzo podobne, do tego, którego opis czytamy. W tym czasie, podobnie jak w dzisiejszym opisie, Bóg objawił się Izraelowi w postaci burzy, trzęsienia ziemi, ognia, gwałtownego wiatru. Izraelici przerazili się wówczas i prosili Mojżesza, aby to on był pośrednikiem pomiędzy Bogiem a nimi. Bali się bowiem, że doświadczając Bożej Obecności, mogą umrzeć. Eliasz jednak wiedział, że te wszystkie żywioły szły przed Bogiem, ale Jego samego nie było w nich. Dopiero szmer łagodnego powiewu (1 Krl 19,12) wskazał na prawdziwe przyjście Pana. Eliasz umiał rozpoznać prawdziwe znaki obecności Boga.

Przyjściu Boga towarzyszy pokój. Niestety, często nasz lęk powoduje jakieś zablokowanie, zwątpienie, niepokój, trwogę... To, niestety, nie pozwala nam prawdziwie otworzyć się na Niego. Wydaje się nam, że może lepiej byłoby, gdyby ktoś inny mówił nam o Bogu i przekazywał od Niego polecenia. Nam łatwiej jest przyjmować takie pośrednictwo niż bezpośrednie spotkanie. Tym samym jednak toniemy w chaosie tego świata, tracąc to, co najważniejsze. Aby spotkać Boga żywego, trzeba umieć przetrwać wszelkie burze, nawałnice, ogień... które wydają się nas całkowicie niszczyć. Nie możemy ulec lękom, jakie się pojawiają w związku z doświadczeniem sił, które nas przemagają. Bóg ostatecznie pojawia się w łagodności i pokoju temu, kto to wszystko przetrwał w spokojnej ufności.

11 SIERPNIA 2014
Poniedziałek
Wspomnienie św. Klary, dziewic.

(Mt 17,22-27)
Gdy Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie. I bardzo się zasmucili. Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy dwudrachmy z zapytaniem: Wasz Nauczyciel nie płaci dwudrachmy? Odpowiedział: Owszem. Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych? Gdy powiedział: Od obcych, Jezus mu rzekł: A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę! Weź pierwszą rybę, którą wyciągniesz, i otwórz jej pyszczek: znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie!

W Kafarnaum Piotra zaczepiają poborcy podatków...
Chcą oni ściągnąć podatek świątynny od Jezusa...To zaskakujące, jak bardzo oni wszyscy byli wyczuleni na osobę Jezusa...
Jezus pyta Piotra: od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki...od swoich czy od obcych...odpowiedź jest oczywista - od obcych...

I to jest myśl przewodnia, która pasuje i do dzisiejszych czasów....tak wiele nakłada się na ludzi podatków...niektórzy mówią, że to są haracze...człowiek praktycznie oddaje większość swoich dochodów na rozmaite podatki...Tymczasem tak zwani "swoi" łapią się na różne ulgi...
Jak mówi polskie przysłowie: kruk krukowi oka nie wykole...ale biednemu prostemu ludkowi można dowalić różnymi podatkami...nie chcę tutaj bawić się w ekonomistę...analizować Krzywej Laffera itp bo to zamyślenie nad Ewangelią...więc niech takim pozostanie...

Jezus celowo kładzie nacisk na rozróżnienie swoich i obcych...zwłaszcza w kontekście zapowiedzi swojej męki...On - mimo że jako Mesjasz przyszedł do swojej własności - to swoi Go nie przyjęli.
Czytaliśmy przecież niedawno o tym, jak przybył w rodzinne strony i nie mógł dokonać cudu, bo sąsiedzi nie wierzyli w Jego Boską Misję...tak samo wczoraj w Ewangelii słyszeliśmy: Przecież to syn Józefa, dlaczego On mówi: z nieba zstąpiłem...
A dziś...poborcy chcą od Niego ściągnąć podatek didrachmy...
O co chodziło w podatku świątynnym?  Posłużę się cytatem:

Podatek pogłówny w wysokości dwudrachmy (czyli przeciętnej zapłaty za jeden lub dwa dni pracy) przeznaczony na wspieranie posługi kapłańskiej w Świątyni Jerozolimskiej. O ustanowieniu tego podatku czytamy w Księdze Wyjścia: „Pan rzekł do Mojżesza: Gdy będziesz liczyć Izraelitów, by dokonać spisu, każdy przy spisie złoży za swe życie okup Panu, aby nie spadło na nich nieszczęście. To zaś winni dać podlegli spisowi: pół sykla według wagi przybytku, czyli dwadzieścia ger za jeden sykl; pół sykla na ofiarę Panu. Każdy podległy spisowi z synów Izraela, mający dwadzieścia i więcej lat, złoży tę ofiarę Panu. Bogaty nie będzie zwiększał, a ubogi nie będzie zmniejszał wagi pół sykla, aby złożyć ofiarę Panu na przebłaganie za swe życie. A wziąwszy te pieniądze jako przebłaganie od Izraelitów, obrócisz je na służbę w Namiocie Spotkania, i będą one na pamiątkę Izraelitom przed Panem jako ofiara zadośćuczynienia za ich życie” (Wj 30,11-16)

Zatem: Jezus będąc Synem Bożym w pewnym sensie był zwolniony z tego podatku...
Bo przecież świątynia była domem Jego Ojca (vide: fragment o odnalezieniu dwunastoletniego Jezusa w świątyni) Poza tym czytając fragment z Księgi Wyjścia mówiący o tym podatku, zwracamy uwagę na to, że dwudrachma jest: okupem za swe życie składanym Panu...
A Jezus...poprzez swoją śmierć daje: okup za wielu...
Stąd wątpliwości Jezusa do zasadności opłacania tego podatku...

Jednak prosi Piotra o zarzucenie wędki...a ten w ustach złowionej ryby znajduję monetę, którą opłaca podatek za siebie i Jezusa...

12 SIERPNIA 2014
Wtorek

(Mt 18,1-5.10.12-14)

Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim? On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie. Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych.

To jest paradoks królestwa Bożego, w którym największym, jest ten najmniejszy. W ludzkim rozumieniu ważny, najważniejszy byłby ktoś: dorosły, dojrzały...może nawet w podeszłym wieku...mający doświadczenie życiowe i intelektualne...
Na ziemskich dworach starcy, mędrcy cieszyli się wielkim poważaniem
i czcią...a w królestwie niebieskim...jest zupełnie inaczej...
Dlaczego dziecko? Dlaczego właśnie taka mała...w sumie niedoświadczona życiowo istota zostaje postawiona jako przykład...i wywyższona ponad wszelkich mędrców...
W moim przekonaniu dlatego, że dziecko jest najbardziej niewinną istotą...poprzez fakt, że nie ma zbyt wiele lat...nie ma doświadczenia zdobytego obserwacją świata...
nie wchłonęło wszystkiego, co lansuje społeczeństwo...jest czyste i dobre...Dziecko jest również ufne...otwarte na wszystko, co się mu powie...chłonie wiedzę...
nowe wiadomości...itp...

Dlatego przyjmowanie królestwa niebieskiego jak dziecko...to takie spojrzenie na sprawy wiary poprzez taki pryzmat...przez pryzmat dziecka, które czerpie garściami, z tego, co się mu mówi...
Nie próbuje analizować, odwracać kota ogonem...zestawiać teorii naukowych, porównywać koncepcji filozoficznych...bo dziecko nie zna praw fizyki, matematyki czy filozofii...
Dziecko nie wie czym jest absolut, fenomenologia, metafizyka...itp...
Nie potrzebuje tego wiedzieć...nie potrzebuje naukowych dowodów na to, że mama je kocha...
Tak samo my...powinniśmy przyjmować Bożą Miłość...i liczne prezenty z Nieba...jak dziecko...
Z wiarą...ufnością...i w ogóle w taki sposób prosty...bez szukania podtekstów...
bez doszukiwania się podwójnego dna...po prostu...jak mały słodki bobasek ;)

To jest ważne...to Chrystus tak mocno podkreśla...Ojciec Niebieski zakrył wszystkie mądrości przed wykształconymi...przed elitą kapłańską...a objawił je prostaczkom, którzy może nawet dobrze nie umieli się wysłowić...mieli w sobie troszkę takiej naiwności w postrzeganiu świata...
Ale właśnie to ich czyniło wielkimi...To duchowe dziecko...w sercu każdego z nich...
I my tacy powinniśmy być...mniej myśleć i analizować...
a więcej słuchać głosu serca...i przyjmować treści Słowa Bożego jak małe dzieci...

na wiarę...z przekonaniem, że to jest jedyna prawda....







Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz.

Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie.

Dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy.