Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu?
Środa
Dzisiejsze czytania: Iz 49,8-15; Ps 145,8-9.13cd-14.17-18; J 11,25a.26; J 5,17-30
(Iz 49,8-15)
Tak mówi Pan: Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa, aby rzec więźniom: Wyjdźcie na wolność! marniejącym w ciemnościach: Ukażcie się! Oni będą się paśli przy wszystkich drogach, na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko. Nie będą już łaknąć ni pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów. Wszystkie me góry zamienię na drogę, i moje gościńce wzniosą się wyżej. Oto ci przychodzą z daleka, oto tamci z Północy i z Zachodu, a inni z krainy Sinitów. Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi. Mówił Syjon: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.
Kiedy wczytuję się w starotestamentalne proroctwa, zauważam, że płynie z nich bardzo mocny przekaz.
Bóg jest MIŁOŚCIĄ...To fundamentalna prawda, która jednak jest bardzo trudna do zaakceptowania.
Spójrzmy, co mówi Bóg przez proroka Izajasza: Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą. Pierwsza obietnica...Wysłucham cię, przyjdę ci z pomocą. Bóg nigdy nie zostawia nas samych. Przychodzi z pomocą, wysłuchuje naszych modlitw. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa, aby rzec więźniom: Wyjdźcie na wolność! marniejącym w ciemnościach: Ukażcie się! Widzimy w tym zdaniu, że Bóg pragnie odnowić kraj...rozdzielić spustoszone dziedzictwa...uwolnić więźniów i tych, którzy marnieją w ciemnościach. Bóg chce zainterweniować w życiu każdego z nas i uczynić je pięknym...
Oni będą się paśli przy wszystkich drogach, na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko. Nie będą już łaknąć ni pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów. Kolejny fragment to znów obietnice.
Nie będą łaknąć ni pragnąć...To wszystko może stać...To wszystko będzie nas czekać...Bo to obiecuje nam nasz kochający Bóg. Wszystkie me góry zamienię na drogę, i moje gościńce wzniosą się wyżej. Oto ci przychodzą z daleka, oto tamci z Północy i z Zachodu, a inni z krainy Sinitów. Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi. Pan pocieszył swój lud...I Pan chce swój lud pocieszać każdego dnia. Dlatego tak mocno brzmią słowa zachęty do radowania się....Zauważmy jak wielce ekspresyjna ma być nasza radość...nasze uwielbienie Boga...Zabrzmijcie weselem...wybuchnijcie radosnym okrzykiem...To nie ma być stonowana radość, bo przecież nie wypada się zbytnio cieszyć...to nie przystaje w końcu poważnemu człowiekowi...Mamy wyrażać swoje uwielbienie Boga...swoje dziękczynienie poprzez radość autentyczną...radość płynącą z głębi serca, a nie dyskretny uśmiech poważnego, dojrzałego człowieka.
Najbardziej buduje...podnosi na duchu...ale także wywołuje swego rodzaju "ciarki" jest ostatnie zdanie. Mówił Syjon: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Przyznaję...mnie to zdanie za każdym razem wbija w fotel. Kiedy jestem przybity, kiedy wydaje mi się, że jestem przegrany, przywołuję w myśli te właśnie słowa...Czyż może matka zapomnieć o swoim dziecku? Odpowiedź jest prosta...NIE...pomijając skrajne przypadki kobiet, które wyrzucają swoje dziecko na śmietnik...większość matek jest gotowa skoczyć w ogień za swoim kochanym synkiem czy córeczką. Bóg poprzez proroka pokazuje...że Miłość Boża jest większa nawet od matczynej...
Czy ktokolwiek jest sobie to w stanie wyobrazić? Miłość Boga nie jest męska czy żeńska, ona jest ponad tym podziałem, jest natomiast bardzo osobową i czułą miłością, ale jednocześnie jest miłością w wolności, miłością, która się nie narzuca, która konsekwentnie stara się doprowadzić swoje dzieci do pełni wolności. Bez zrozumienia tej prawdy nie jesteśmy w stanie zawierzyć Bogu.
Dzisiejsze czytania: Iz 49,8-15; Ps 145,8-9.13cd-14.17-18; J 11,25a.26; J 5,17-30
(Iz 49,8-15)
Tak mówi Pan: Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa, aby rzec więźniom: Wyjdźcie na wolność! marniejącym w ciemnościach: Ukażcie się! Oni będą się paśli przy wszystkich drogach, na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko. Nie będą już łaknąć ni pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów. Wszystkie me góry zamienię na drogę, i moje gościńce wzniosą się wyżej. Oto ci przychodzą z daleka, oto tamci z Północy i z Zachodu, a inni z krainy Sinitów. Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi. Mówił Syjon: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.Kiedy wczytuję się w starotestamentalne proroctwa, zauważam, że płynie z nich bardzo mocny przekaz.
Bóg jest MIŁOŚCIĄ...To fundamentalna prawda, która jednak jest bardzo trudna do zaakceptowania.
Spójrzmy, co mówi Bóg przez proroka Izajasza: Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą. Pierwsza obietnica...Wysłucham cię, przyjdę ci z pomocą. Bóg nigdy nie zostawia nas samych. Przychodzi z pomocą, wysłuchuje naszych modlitw. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa, aby rzec więźniom: Wyjdźcie na wolność! marniejącym w ciemnościach: Ukażcie się! Widzimy w tym zdaniu, że Bóg pragnie odnowić kraj...rozdzielić spustoszone dziedzictwa...uwolnić więźniów i tych, którzy marnieją w ciemnościach. Bóg chce zainterweniować w życiu każdego z nas i uczynić je pięknym...
Oni będą się paśli przy wszystkich drogach, na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko. Nie będą już łaknąć ni pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów. Kolejny fragment to znów obietnice.
Nie będą łaknąć ni pragnąć...To wszystko może stać...To wszystko będzie nas czekać...Bo to obiecuje nam nasz kochający Bóg. Wszystkie me góry zamienię na drogę, i moje gościńce wzniosą się wyżej. Oto ci przychodzą z daleka, oto tamci z Północy i z Zachodu, a inni z krainy Sinitów. Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi. Pan pocieszył swój lud...I Pan chce swój lud pocieszać każdego dnia. Dlatego tak mocno brzmią słowa zachęty do radowania się....Zauważmy jak wielce ekspresyjna ma być nasza radość...nasze uwielbienie Boga...Zabrzmijcie weselem...wybuchnijcie radosnym okrzykiem...To nie ma być stonowana radość, bo przecież nie wypada się zbytnio cieszyć...to nie przystaje w końcu poważnemu człowiekowi...Mamy wyrażać swoje uwielbienie Boga...swoje dziękczynienie poprzez radość autentyczną...radość płynącą z głębi serca, a nie dyskretny uśmiech poważnego, dojrzałego człowieka.
Najbardziej buduje...podnosi na duchu...ale także wywołuje swego rodzaju "ciarki" jest ostatnie zdanie. Mówił Syjon: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Przyznaję...mnie to zdanie za każdym razem wbija w fotel. Kiedy jestem przybity, kiedy wydaje mi się, że jestem przegrany, przywołuję w myśli te właśnie słowa...Czyż może matka zapomnieć o swoim dziecku? Odpowiedź jest prosta...NIE...pomijając skrajne przypadki kobiet, które wyrzucają swoje dziecko na śmietnik...większość matek jest gotowa skoczyć w ogień za swoim kochanym synkiem czy córeczką. Bóg poprzez proroka pokazuje...że Miłość Boża jest większa nawet od matczynej...
Czy ktokolwiek jest sobie to w stanie wyobrazić? Miłość Boga nie jest męska czy żeńska, ona jest ponad tym podziałem, jest natomiast bardzo osobową i czułą miłością, ale jednocześnie jest miłością w wolności, miłością, która się nie narzuca, która konsekwentnie stara się doprowadzić swoje dzieci do pełni wolności. Bez zrozumienia tej prawdy nie jesteśmy w stanie zawierzyć Bogu.
Komentarze
Prześlij komentarz