Kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem.

XXIII niedziela zwykła

 Dzisiejsze czytania: Mdr 9,13-18b; Ps 90,3-6.12-14.17; Flm 9b-10.12-17; Ps 119,135; Łk 14,25-33

(Łk 14,25-33)

Wielkie tłumy szły z Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem.

Całe przesłanie powyższego fragmentu z Ewangelii streszcza się w ostatnim zdaniu: Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem. I to ostatnie zdanie wyjaśnia szokujące słowa z pierwszych wersów...bo przecież chyba każdy poczuł się przynajmniej nieswojo słysząc:  Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto siebie samego, nie może być moim uczniem. Zaraz...można pomyśleć...Jezus, który uczy o miłości mówi tutaj...że warunkiem bycia uczniem jest nienawiść do najbliższych? Ale w kontekście ostatniego zdania, to wszystko wygląda nieco inaczej...Bo przecież nie chodzi o to by nienawidzić...
ale by ustalić priorytety w swojej miłości...Jeżeli kochasz Jezusa...masz postawić Go na pierwszym miejscu. Owszem należy kochać bliźnich...kochać najbliższych...kochać siebie samego...Ale On - nasz Zbawiciel i Pan ma być pierwszy....Jeżeli ponad Niego postawisz swoją rodzinę...to owszem będziesz dobrym synem, mężem, ojcem...i chwała Ci za to...ale nie będziesz uczniem Chrystusa...

Jeżeli zaś kochasz Chrystusa...to przez pryzmat tej miłości, będziesz kochać wszystkich innych...

w dalszej części Ewangelii na dziś Jezus mówi o rozwadze: Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Zatem...w byciu uczniem Chrystusa potrzeba również rozwagi.
Potrzeba usiąść i przemyśleć...bo OK...często naszą wiarę napędzają uczucia...emocje...
i chęć pójścia za Jezusem jest dyktowana prostym porywem serca...To wszystko jest w porządku.
Ale potrzeba także rozwagi...potrzeba decyzji będącej aktem woli...że chcę tego...i wiem co mnie czeka.
Tak jak w powyższych przypowieściach....przeliczenie się, może mieć negatywne konsekwencje...

A w decyzji bycia uczniem potrzeba właśnie "wyrzeczenia się wszystkiego"... przetasowania naszych priorytetów...jeżeli nie wiesz o tym...tylko po prostu ruszasz w drogę...w pewnym momencie możesz dojść do punktu, gdy "brakuje pieniędzy na skończenie budowy"....i co dalej? i porzucasz swój projekt budowy życia na Chrystusie...i słyszysz: Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć.